Avonturen voor alle zintuigen en met een glimlach

De kerk St. Stephanus und Sebastian kwam in 1134 voor het eerst in de boeken voor als een pastorie. Zij ontstond oorspronkelijk uit een van de oudste ‚Missionssprengel’ (sprengel is het werkgebied van de pastoor) van Westfalen en behoort tot de Urpfarren (oorspronkelijke pastorie) van het Münsterland. Omdat de kerk behoorde tot een van de vier bisschoppelijke pastorieën mochten hier alleen kapittelheren uit Münster benoemd worden. Bisschop Gerhard von der Marck verbond deze kerk in 1267 met een kapittelkerk die in 1812 werd gesloten. Zo ontstond het oudste bisdom buiten de stad Münster. De kerk werd in 1967 vanwege haar 700-jarig bestaan van de stichting tot ‚Propstei’ (proostschap) verklaard.

In deze kerk is vooral de doopsteen van medio 1300 bijzonder. Dit schrijn van de heilige Prudentia is in zijn grootte en kwaliteit het belangrijkste middeleeuwse goudschrijn van Westfalen. Het statige ‚Orgelprospekt’ (het aanzicht van het orgel) van de Beckumse orgelbouwer Heinrich Menke (1721) is bijzonder indrukwekkend. Dit instrument werd in 1913 gebouwd door de uit Bonn afkomstige orgelbouwer Johannes Klais en werd tussen 2011 en 2013 gerestaureerd door diens achterkleinzoon Philipp Klais. Het orgel is het grootste laat Romaanse orgel van Westfalen.

Elke dag klinken de prachtige klanken van de twaalf enorme torenklokken tussen 11.45 en 17.45 uur, een absoluut hoogtepunt in het Münsterland. In het weekeinde kunt u het klokkenspel ook om 16.00 uur beluisteren.

Het stadhuis heeft een middeleeuws interieur dat tot 1441 te herleiden is. Het gebouw heeft zijn hoge kijkgevel die het marktplein beheerst echter pas na de verbouwing in 1879 gekregen. Het gebouw was vóór de opening van het museum zetel van het stadsbestuur. Het werd eveneens gebruikt als kantongerecht, bank, brandweerkazerne, stadswacht, politie en gevangenis (dat laatste is nog te zien aan de getraliede ramen op de begane grond).

Plaats van de rechtelijke macht

Bij het stadhuis en de overdekte winkelgalerij staan twee zandstenen figuren op de kijkgevel. Zij stellen de plaatselijke- en kerkpatronen St. Stephanus en St. Sebastian voor en vormen het bewijs van de eeuwenoude rechtbank. De originele figuren uit de 16de eeuw staan in de voormalige raadszaal op de 1ste verdieping.

Stedelijk museum (duits)

Het neogotische gebouwencomplex werd in 1886 opgericht en toont de betekenis van Beckum als administratief centrum. Het district Beckum bestond als zodanig van 1803 tot 1809 en van 1816 tot aan de gemeentelijke herindeling in 1975. Het ‚Ständehaus’ (statenhuis), het grootste karakteristieke gebouw uit de nieuwe periode had destijds drie functies: gemeentehuis, bestuursgebouw en woning van de districtscommissaris. Het meest uitzonderlijke deel van dit gebouw is de binnenkant: de ramen, vloeren en muurschilderingen van de entree met de dubbele trap werden in 1984/85 gerestaureerd naar het neogotische ontwerp. In de houten zuil van het trappenhuis zijn de oorspronkelijke wapens van steden Ahlen, Sendenhorst, Oelde en Wadersloh uitgesneden. Een bijzondere bezienswaardigheid is het houten balken plafond van de ‚Ständesaal’ in de vorm van een omgekeerde scheepsromp. Tegenwoordig dient deze zaal als vergader- en receptiezaal.

Höxbergmühle

De windmolen Höxberg werd in 2005 na een afwisselende geschiedenis en omvangrijke sanering overgedragen aan het publiek. U kunt deze molen op afspraak bezichtigen.

Höxberg

Zementmuseum

De opening van het cementmuseum in de Köttings Mühle in 2010 vond plaats op initiatief van vier heren. In het museum kunt u de ontwikkeling van het ‚Beckumer Zementrevier’ zien vanaf de begintijd tot de industriële productie van cement.

Homepage van Cementmuseum

Schmiede Galen

De ‚Schmiede Galen’ (smederij Galen) werd tot monument verklaard en heeft sinds 2003 een nieuwe plek in een van de gebouwen naast de Stephanuskerk. Dit pand werd gebouwd door de ‚Kolpingsfamilie Beckum’ (Kolping is een internationale katholieke sociale vereniging) en is voor het publiek toegankelijk. De Kolpingsfamilie geeft bovendien demonstraties van het kunstsmederijambacht.

Verdedigingstoren

Oorspronkelijk had Beckum 22 verdedigingstorens. Deze vormden met de stadsmuur, de vier stadstorens met de ervoor liggende schansen (een verdedigingswerk) en dubbele stadswal een middeleeuwse stadsvesting. Er is maar een toren overgebleven. Deze zogenaamde ‘Buddenturm’ doet tegenwoordig dienst als streekmuseum en werd lange tijd gebruikt als trouwlocatie.

Dormitorium

In het dormitorium (slaapzaal) van het voormalige klooster Maria Blumenthal bevindt zich na een grondige restauratie het streekarchief.

De ‚Schildbürgerstreiche’ (de schelmenstreken van de Schildbürger) die bekend zijn geworden als de ‚Beckumer Anschläge´ (aanslagen) ontstonden vermoedelijk in de nasleep van een sociale en economische teruggang na de 30-jarige oorlog. De deelstaatverordening van 1627 beperkte de oude rechten die Beckumers moeizaam hadden afgedwongen bij de bisschoppen van Münster in de eerdere eeuwen. Net als veel andere steden in Münsterland was Beckum beroofd van zijn oude vrijheden en gedoemd tot economische en kerkelijke afhankelijkheid. De Beckumse magistraat had destijds voor elke belangrijke beslissing toestemming nodig van Münster.

In deze tijden van gedwongen nietsdoen en afhankelijkheid ontstonden de zogenaamde Beckumer Anschläge die nog lang over de stad werden verteld.

De geschiedenis van de ‚Beckumer Anschläge’, een overlevering die lijkt op de bekende ‚Schildbürgerstreichen’ (de schelmenstreken van de Schildbürger) vindt vandaag de dag nog steeds jaarlijks plaats als de ‚Pütt-Tage’(stadsfeest).

Beckumer Pütt-Tage (duits)

Het brouwhuis Stiefel Jürgens is de oudste brouwerij van Westfalen, waar al sinds 1680 bier wordt gebrouwd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden alle brouwerijen verzocht hun koperen ketels in te leveren voor de bewapeningsindustrie. Door de onvermurwbare overgrootmoeder van de huidige brouwmeester Heiner Jürgens werd dit in huize Stiefel-Jürgens voorkomen en kon er na een tijdje weer met brouwen worden begonnen. De naam Stiefel-Jürgens stamt af van de ‚ehrbare Zunft der Schomaker’ (eerzame gilde van schoenmakers), die destijds in het café vergaderde. Omdat er in die tijd meerdere cafés waren met de naam Jürgens hing deze eigenaar een laars voor zijn deur, zodat iedereen wist waar de schoenmakers bij elkaar kwamen.

Brouwhuis Stiefel-Jürgens

Recreatiegebied Tuttenbrock meer

Stadsschouwburg van de ‚Kulturinitiative Beckum e. V.’

De oorspronkelijke brug over de A2 in de Bauerschaft (buurtschap) Hesseler in het stadsdeel Vellern is het eerste viaduct ter wereld dat in 1938 volgens het ‘Spannbettverfahren’ (voorgespannen beton) werd geconstrueerd. Daarom werd de brug tot monument verklaard. De ‘verhuizing’ van de brug naar het wegenknooppunt/rustplaats Vellern-Süd was omstreden omdat het onderhoud en het verfraaien van het monument nogal prijzig was. Anderzijds, waar kun je op een historische brug op duizelingwekkende hoogte uitrusten? De brug werd voor voetgangers toegankelijk gemaakt en van zitplaatsen voorzien. Zo kunnen bezoekers de brug voor een pauze gebruiken en de achtergronden ervan nalezen op het informatiebord.

Sinds 2008 is de natuur in Beckum om een attractie rijker: wilde Konikspaarden grazen in de natuurbeschermingsgebieden van Brunskamp en zij fungeren op die manier als natuurlijke landschapsverzorgers.

Het gebied aan de rand van de Beckumse bergen wordt gekenmerkt door semi-natuurlijke bossen op kalkbodem en bijna oorspronkelijke wateren, zoals meertjes en beekjes. Daarom is dit beschermd gebied. De open ruimtes in het midden en aan de grenzen worden door begrazing natuurlijk ontwikkeld en bieden daarmee nieuwe mogelijkheden aan oorspronkelijke planten en dieren.  

Hier werden al meer dan 20 soorten planten en dieren van de Rode lijst van Noord-Rhijn-Westfalen gespot. Dit getal zal, gezien de ervaringen met dergelijke projecten, binnen enkele jaren ongetwijfeld aanzienlijk stijgen.

De Konikspaarden zijn jonge hengsten die hun kuddes langs de Ems hebben moeten verlaten. Deze paarden waren in het begin een beetje terughoudend, maar ondertussen nemen ze met veel zelfvertrouwen hun territorium in.

Brunsberg

Heckrunderen met nakomelingen

Sinds de lente van 2009 leeft er een kleine kudde heckrunderen (teruggefokte wilde runderen) aan de Brunsberg. De laatste jaren kregen de runderen al vaker nakomelingen zodat de gewenste grootte van de kudde van 14 tot 15 dieren inmiddels is bereikt. Daarom is de enige stier uit de kudde weggehaald. De dieren leven het hele jaar door in dit gebied en moeten leven van de daar groeiende gewassen. Alleen bij extreme weersomstandigheden worden de dieren bijgevoederd, want de tijdens het groeiseizoen niet gegeten voedergewassen, dienen ook als wintervoer.

U kunt dit fraaie begrazingsproject bereiken via de Alte Hammweg. Vanaf het voetpad langs de Brunsberg of vanuit de wildkansel kunt u de dieren in hun weides observeren.

De toren van de Soestwarte op de Höxberg (totale hoogte: 23,30 m) is een van de laatste getuigen van het middeleeuwse stadsvestings - en verdedigingssysteem en is een van de symbolen van Beckum. Van bovenaf de toren heeft u een fantastisch uitzicht tot ver in het Münsterland, tot het Teutoburger Wald en de hoogvlaktes van het Sauerland.

In de toren vindt u kleurrijke muurschilderingen met afbeeldingen van de ‚Beckumer Anschläge´ (de schelmenstreken van de Schildbürger): een leuke afleiding voor bezoekers langs de wenteltrap op weg naar het fantastische uitzicht.

Natuurbelevenis Höxberg

In 1959 werd het graf van een vorst uit de 7^de eeuw blootgelegd. Daarin bevonden zich uitzonderlijk waardevolle grafgeschenken: twee kostbare zwaarden, een soort speer met een rijk versierd gouden beslag. In de buurt van het graf werden ook tien skeletten van paarden gevonden, acht paarden die twee aan twee waren begraven en twee aparte paardengraven. De plaats van de graven als ook het zadeltuig vertelt dat deze bij het graf horen. Deze vondsten zijn te bewonderen in het Westfälische Landesmuseum in Herne. De replica´s zijn in het stadmuseum Beckum tentoongesteld. Er hangt een informatiebord in de Cheruskerstraße boven de vindplaats.

Een reusachtige replica van het ‚Ringknauf’ zwaard (ringknopzwaard) uit het graf van Beckum siert de rotonde als je de stad uitrijdt richting Hamm. Zo is er een herinnering aan de nabijgelegen vindplaats van het graf. De kunstenaar Paul Tönnißen heeft samen met metaalbouwer Martin Große-Lohmann het 3,50 m hoge beeld van het zwaard geschapen. Als teken van vrede steekt de punt van het lemmet in de aarde.

In de volksmond werden ze ‚Hunebedden’ genoemd, maar de juiste naam voor wat er in de buurt van Beckum in de in het Bauerschaft Dalmer te vinden is, luidt: ‚Steenkistgraf’. Dit graf stamt uit het Neolithicum (2500 tot 2000 v. Chr.). In dit geval is de naam een voorteken, want anders dan bij onze huidige graven werd er niet één of een paar personen in een graf begraven, maar de hele familie en soms zelfs de hele stam. In dit soort steenkistgraven vond men daarom soms wel 200 skeletten. De afmetingen zijn navenant. Het graf ten zuiden van Beckum is 1,50 m breed en 27 m lang.

Het standbeeld van Nepomuk aan de Elisabethstraße in de Werse werd geschapen door de beeldhouwer Heinrich Gerhard Bücker uit Vellern en op 16 mei 1987 onthuld. Volgens de legende werd Johannes von Nepomuk 1350 in Bohemen geboren. Hij studeerde in Praag en was een van de bekendste priesters van zijn tijd. Hij stierf 1393 en werd in 1729 heilig verklaard door Paus Benedikt XIII. Nepomuk geldt als de beschermheilige van bruggen en watergevaar en daarom staat zijn standbeeld in de Werse.

De Joodse begraafplaats werd aangelegd op de voormalige dubbele borstwering buiten de oostelijke stadsmuren. De overgebleven grafstenen op deze begraafplaats onderscheiden zich in ontwerp, steensoort en kwaliteit. Ze zijn voorzien van Hebreeuwse inscripties, maar ook Duitse. Deze begraafplaats werd voor het eerst genoemd in 1690, de oudste grafsteen is van 1758 en de laatste begrafenis vond plaats net na de ‚Reichskristallnacht’ in 1938. Tot aan de machtsovername door de nationaalsocialisten had Beckum een levendige Joodse gemeenschap. De synagoge stond tot 1938 aan de Nordstraße in het stadscentrum, waar op de plek nu een gedenkplaat hangt.

Door drie grote vuren in de stad (in 1655, 1657 en 1734) zijn er in de binnenstad maar weinig oorspronkelijke woonhuizen bewaard gebleven. Een daarvan is Linnenstraße 7 (Restaurant Ackerbürgerhaus), een vakwerk-‘Dielenhaus’ uit de 2^de helft van de 17^de eeuw. De meeste andere huizen van dit type, zoals is bijvoorbeeld Weststraße 19 uit 1785, zijn later gebouwd.

Een ‚Ackerbürgerhaus’ is een historisch gebouw met de kenmerkende grote toegangspoort, geschikt voor landbouwbedrijven. Deze huizen zijn een combinatie van een boerderij en een stads huis.

De Villa Mersmann was exemplarisch voor de welstand die het cement naar Beckum bracht. De eigenaar van de voormalige fabriek Mersmann liet deze villa aan begin van de 20^ste eeuw aan de Wilhelmstraße in het centrum van Beckum bouwen. Het is een van de mooiste en grootste villa´s van de stad, alleen al de oppervlakte van de bovenste verdieping voor personeel besloeg meer dan 200 m². Deze villa heeft enkele jaren geleden een omvangrijke renovatie en modernisatie ondergaan en wordt tegenwoordig gebruikt als woonhuis.

The impressive villa was built in 1899 on the grounds of the Friedrichshorst estate as an upscale residence for the director of the Wicking-Portland cement factories. The location and the expansion of the neighbouring cement factory were influenced by the Neubeckum-Warendorf railway line, which was opened the previous year. This made it possible for the established lime plants in the Beckum area to transport their bulk goods quickly and inexpensively. In those days, it was quite common for directors to live in the vicinity of the factories they managed. Therefore, the director’s villa was built on the other side of the railway line in close proximity to the industrial site. At that time, a coach house with stables for the horses also belonged to the villa. It was demolished in 1985. For twenty years and until 1997, the villa was used as staff housing. 

Voor de Nordtor werd in 1819 een stedelijke begraafplaats aangelegd op het terrein van een bastion van de middeleeuwse stadvesting. Deze was tot 1843 in gebruik. De open begraafplaats werd in 1903 veranderd in een plantsoen met een rondweg en diagonale paden. Inwoners van de stad konden via dit kleine, karakteristieke plantsoen naar het postkantoor lopen, het station of naar de winkels van het stadsdeel uit de ‚Gründerzeit’ (economische periode in de 19^de eeuw). In 1909 heeft de stad en de plattelandsgemeente precies in het midden van het meer dan 6000 m² grote plantsoen de Mariensäule (Mariazuil) neergezet. De Beckumse beeldhouwer Heinrich Schmülling heeft het onderste deel van de ter ere van Maria ontworpen zuil versierd met reliëfs en gedenkstenen. De oorspronkelijke omheining is er niet meer. Het park is openbaar toegankelijk.

De voormalige Posthalterei (het bedrijf van de posthouder) bij de ingang van de Nordstraße werd in 1857/58 gebouwd en maakte in haar hoogtijdagen gebruik van ongeveer 70 paarden. Het neoclassicistische gebouw met zijn driedelig centrum en trapportaal werd in 1980/81 grondig gerenoveerd. Tegenwoordig bevindt zich damesmodezaak Th. Holtmann in dit gebouw.